Í dag, sextánda nóvemer2011, er dagur íslenskrar tungu og af handahófi vali ég einn texta eftir mig, svona til að minna sjálfan mig og annað fólk á við hvað ég hef starfað mest alla ævi mína. Og geri reyndar enn. 
Þessi texti sem varð fyrir valinu, Sá besti, er saminn 1995 og gefinn út á plötunni Rætur og vængir árið 1998.

Í þessum texta er ég að fjalla um siðblindu sem mér fannst ég svo oft verða var við hjá fólki sem hefur troðið sér í fremstu raðir í samfélagi manna. Siðblindingjar sem nota öll tækifæri till að upphefja sjálfa sig og sanka að sér auði og orðum. Á þessum árum varð ég mjög var við slíkt hér á landi, bæði meðal stjórnmálamanna og listamanna. Og nú sextán árum seinna, sé ég þetta enn skýrar. 

En það sem vakti athygli mína voru viðbrögð margra sem heyrðu textann fluttan og áfelldust mig fyrir að vera að vega að heiðri ljósmyndara.  :)   

sá besti

jú, ég man glöggt þennan ljúfa og látlausa afvikna stað

í lundi við gamalt klaustur stóð hópur fólks og bað

það vakti strax athygli mína hve birtan var tælandi og tær

ég taldi það skyldu að stansa og færði mig þessvegna nær

það var ekki að sökum að spyrja um lukku mína og lán

fyrir ljósmyndara er svona tækifæri nokkuð sem ekki verður lifað án

á meðan ég stillti upp vélinni beið aftökusveitin öll

átekta uns ég gaf þeim merki þessvegna er mynd mín svo snjöll

þetta er skörp og ljóðræn alveg skekkjulaus myndataka

þegar skotin glumdu litu nokkrar konur og börn tilbaka

örvinglan þeirra og skelfing úr augum og stellingum skín

skemmtilegt hve þetta er allt myndrænt og hversu birtan er fín

kviknaktar horaðar manneskjur bugaðar á nýteknum gryfjubarmi

bjarglausar andlitin tekin og greinilega yfir sig komnar af harmi

sjáðu hún er ólétt þessi kona þarna það fer ekki  á milli mála

og hérna glittir í foringjana sem lyfta kampavínsglösunum mínum hlæjandi og skála

hún hefur hlotið mörg verðlaun þessi hrífandi margslungna mynd

magnað verk sem er fram til þessa dags hefur verið mín drýgsta tekjulind

þetta andartak dauðans sem ég fyrir tilviljun á filmu festi

er framtak sem hefur sannað að ég er sá allra besti

í þessari töku minni rís ljósmyndalistin hvað hæst

lán er auðvitað hluti þess þegar svona augnablik næst

þetta er eilífur vitnisburður um sérstöðu mína og snilld

- söfn um allan heim munu leyfa almenningi að skoða hana að vild

og þetta fullkomna baksvið: mjallhvítur klausturmúr

molnar á einstaka stað þar sem kalkið hrynur úr

þegar kúlur smella í vegginn - og þarna inn á milli trjánna glittir í gröfu sem bíður  

því greyin sem sluppu lifandi voru grafin engu að síður   

þessi sterka einstæða mynd af fjölda fólks að deyja

er fágætt verk -ég þakka orðuna hrærður - ja, hvað á ég að segja

jú! - listin krefst fórna ég var sjálfur að krókna úr kulda en án alls hiks

kaus ég í nístandi frosti að bíða hins rétta augnabliks

hörður torfa -1995