Mín einkenni voru eftirsóttir hæfileikar og ég var önnum kafinn listamaður. Menntaði mig í leiklist og útskrifaðist frá leiklistarskóla Þjóðleikhússins sem leikari í mai 1970 og það með tvo samninga í vasanum. Einn um að starfa í enskumælandi leikhúsið það sumar og svo hljómplötusaming uppá tvær breiðskífur með eigin lögum og í eigin flutningi. Hafði á fjórum árum gefið út tvær hljómplötur sem sigrað höfðu þjóðina og voru leiknar í útvarpi landsmanna nánast daglega. Sjónvarpið hafði meira að segja gert tvo þætti um mig. Ég var eftirsóttur leikstjóri. Ég hafði leikið í tveimur kvikmyndum og það var algjör nýlunda á þessum árum. Ég var semsagt rísandi stjarna á himni listanna. Ég var á forréttindalista margra. Ungur, dýrkaður og dáður. Sem leikhúslistamaður hafði ég brennandi áhuga á samfélagi mínu (eins og ég hef enn). En það sem stóð mér fyrir þrifum var að ég mátti ekki vera ég sjálfur og það var allsstaðar reynt að knésetja migog mína líka til að kyssa kúgandi hnefa heimskunnar og fáfræðinnar. Því hafnaði ég og reis upp og sagði satt frá í viðtalinu. Við það missti ég allt útúr höndunum og næstum því lífið líka. Tvisvar! En ég ákvað að takast á við þetta málefni sem listamaður og leiða það til sigurs. Leiðin var að virkja aðra og það krafðist mikils. Það krafðist nokkurs sem ég átti í miklu mæli og var meira en tilbúinn að gefa frá mér. Þannig hafðist sigurinn.